Νίκος Τσάρας Η Αλλιώς Νικοτσάρας...γνωρίζουμε άραγε οτι πολέμισε ηρωικά στο "Πράβι"?

Ο Νίκος Τσάρας (1774 - Ιούλιος 1807), γνωστότερος ως Νικοτσάρας, ήταν ένας από τους σημαντικότερους και ηρωικότερους αρματολούς του Ολύμπου.

"Το δημοτικό μας τραγούδι κατέγραψε την ηρωική έξοδο του Νικοτσάρα στο Πράβι:

"Ο Νικοτσάρας πολεμά με τρία βιλαέτια, τη Ζίχνα και το Χάντακα, το έρημο το Πράβι

Τρεις μέρες κάμει πόλεμο, τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Χιόν'έτρωγαν, χιόν'έπιναν, και τη φωτιά βαστούσαν.

Τα παλικάρια φώναξε στις τέσσερις ο Νίκος

-Ακούστε, παλικάρια μου, ολίγα και αντρειωμένα,

σίδερο βάλτε στην καρδία και χάλκωμα στα στήθη.

Αύριο πόλεμο κακόν έχομεν με τους Τούρκους.

Αύριο να πατήσουμε, να πάρουμε το Πράβι.

Το δρόμο πήραν σύνταχα κι έφθασαν στο γιοφύρι.

Ο Νίκος με το δαμασκί τον άλυσο του κόφτει.

Φεύγουν οι Τουρκοι σαν τραγιά, πίσω το Πράβι αφήνουν."

Γεννήθηκε το 1774 στο χωριό Γιαννωτά, στις πλαγιές του Ολύμπου και πατέρας του ήταν ο κλεφταρματολός Πάνος Τσάρας. Σε ηλικία 18 χρονών, μετά τη δολοφονία του πατέρα του, κατέφυγε στην φιλική προς την οικογένεια του φατρία των Λαζαίων, μαζί με τον αδερφό του Κώστα και με τη βοήθεια τους έγινε αρχηγός του αρματολικιού στο Βλαχολίβαδο και διακρίθηκε για τη φιλοτιμία του, την αφιλοχρηματία του και τα σωματικά του χαρίσματα. Απέδειξε ότι είχε ηγετικά προσόντα όταν βρέθηκε στη δίνη της βεντέτας της οικογένειας του με τον κλεφτοκαπετάνιο Βλαχοθόδωρο και όταν ξεσήκωσε την περιοχή του Ολύμπου, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου τη περίοδο1792 με 1794, εναντίον των πασάδων της Μακεδονίας. Ακόμα ο ιστορικός Κασομούλης αναφέρει ότι ο Νικοτσάρας είχε επαφές με τον Έλληνα ναύαρχο του ρωσικού ναυτικού, Λάμπρο Κατσώνη, για παράλληλα χτυπήματα από στεριά και θάλασσα στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου και της Μακεδονίας. Όταν οι Ρώσοι με τους Οθωμανούς έκλεισαν ειρήνη, ο Αλή πασάς κατεδίωξε τους κλέφτες που συνεργάστηκαν μαζί τους. Έτσι ο Νικοτσάρας με τους συνεργάτες του, τους Λαζαίους, τον Βέργο και τον Χαρίση, κατέφυγε στιςΣποράδες και έκανε πειρατικές επιδρομές στα παράλια για να αποδυναμώσει τον Αλή πασά, που πολεμούσε ήδη σε άλλο μέτωπο. Εκείνη τη περίοδο ο πασάς του Βιδηνίου, Οσμάν Πασβανόγλου, παλιός συνεργάτης του Ρήγα Φεραίου, είχε αποστατήσει από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναγκάζοντας πολλούς πασάδες της ηπειρωτικής Ελλάδας να στείλουν δυνάμεις να τον υποτάξουν. Ο Νικοτσάρας παρέμεινε πειρατής μέχρι το 1801 όποτε και ο Αλή πασάς του ξαναπαρέδωσε το αρματολίκι στο Βλαχολίβαδο, αλλά οι σχέσεις τους οδηγήθηκαν πάλι σε ρήξη και ο φημισμένος πλέον κλέφτης άνοιξε πόλεμο ξανά στον πασά.

Το 1802 έλαβε μέρος στην Επανάσταση της Σερβίας με δύναμη 550 ανδρών. Το 1804 δολοφόνησε έναν αξιωματούχο του πασά και μετά ξεκίνησε πάλι να παρενοχλεί τους προύχοντες και τους Οθωμανούς του Ολύμπου. Όταν όλη η περιοχή, Έλληνες κλέφτες πρώην εχθροί του πατέρα του μαζί με τους Τούρκους και τους κοτζαμπάσηδες, εναντιώθηκε στον Νικοτσάρα και τον επικήρυξαν εκείνος κατέφυγε στην Ύδρα, όπου ο Λάζαρος Κουντουριώτης, του απένειμε την υπηκοότητα της νεοϊδρυθείσας, Ιονίου Πολιτείας. Τον Ιούνιοτου 1807, και ενώ είχε ξεσπάσει ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος, ο Ρώσος ναύαρχος Δημήτριος Σινιάβιν τον κάλεσε στην Τένεδο και του πρότεινε συνεργασία κατά των Τούρκων. Κέρδισε τους Τούρκους στο (Άνω) Νευροκόπι και το Μελένικο της βορειοανατολικής Μακεδονίας, στη συνέχεια όμως αναγκάσθηκε σε υποχώρηση, κοντά στο Πράβι (Ελευθερούπολη Καβάλας) όταν ο κινήθηκε εναντίον του ο Ισμαήλ μπέης, πασάς των Σερρών, με 8.000 στρατιώτες. Ο Νικοτσάρας διέθετε 400 περίπου Έλληνες, από τον Όλυμπο και μερικούς που στρατολόγησε κοντά στο Στρυμώνα, ενώ μαζί του είχαν συνταχθεί και 120 εμπειροπόλεμοι Αλβανοί. Ο Ισμαήλ μπέης τους πολιορκούσε για 3 μέρες ώσπου παραδόθηκαν οι 120 Αλβανοί πολεμιστές του Νικοτσάρα. Εκείνο το βράδυ αποφάσισε ο "Αετός του Ολύμπου", όπως τον ανέφερε ενίοτε ο Νικόλαος Κασομούλης, να επιχειρήσει έξοδο από το στρατόπεδο του μέσα από τις τουρκικές γραμμές. Η έξοδος ήταν επιτυχής αλλά με τρομερές απώλειες, συνυπολογίζοντας τις 3 μέρες που ήταν πολιορκημένοι, απέμειναν μόνο 60 Έλληνες μαχητές. Αυτοί οι λίγοι που απέμειναν πέρασαν στο Άγιο Όρος, μετά στη Σκιάθο και έπειτα στον Όλυμπο.

Η δράση του Νικοτσάρα συνεχίστηκε, τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα. Έγινε υπαρχηγός στον πειρατικό στόλο του Σταθά και πέτυχε καίρια πλήγματα κατά του τουρκικού στόλου στη Μακεδονία και στην Εύβοια. Η μοίρα του δεν ήθελε να πάρει μέρος στον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1821, καθώς τραυματίστηκε θανάσιμα από πυροβολισμό Τούρκων στην παραλία κοντά στο Λιτόχωρο, τον Ιούλιο του 1807, λίγο μετά τη νίκη του επί ισχυρής δύναμης Τουρκαλβανών στις ακτές της πόλης. Ο Νικοτσάρας πέθανε στο καράβι του και ενταφιάστηκε στη Σκιάθο, κοντά στη Μονή της Ευαγγελίστριας, όπου υπάρχει και το λεγόμενο «ρέμα του Νικοτσάρα». Το όνομά του δόθηκε σε χωριό της Δράμας, με 309 κατοίκους (απογραφή 2001).

Η κεντρική πλατεία επίσης της πόλης της Ελευθερούπολης ονομάζεται τιμητικά σε "Πλατεία Νικοτσάρα"

Είπαν για αυτόν

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε πει ότι: "Η προσφορά του στον αγώνα μας, θα ήταν μεγάλη εάν ζούσε τώρα"

Ο Κασομούλης διηγείται ότι ακόμα και τις τελευταίες του ώρες τις πέρασε ατάραχος και ψύχραιμος όπως ήταν σε όλη του τη ζωή: "...επιτυχόντες να τον πληγώσουν καίρια εις το υπογάστριον..επεστρέψας αταράχως εις το πλοιάριον του μετά μιας ώραν ξεψύχησε."

Το φιάσκο της διακήρυξης των τριών <<θρησκευτικών ηγετών>> στη Λέσβο

Το φιάσκο της διακήρυξης των τριών «θρησκευτικών ηγετών» στη Λέσβο

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 21η Απριλίου 2016

Τελικά ο αιρεσιάρχης της Ρώμης, με την σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου και δυστυχώς και της Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος και την επίσημη πρόσκληση της Ελληνικής Πολιτείας, «πάτησε» για μια ακόμη φορά το πόδι του στην Ορθοδόξη Πατρίδα μας, την αιματοβαμμένη από τα τίμια αίματα των αγίων και οσιομαρτύρων της αμωμήτου ημών Πίστεως, που εμαρτύρησαν ανά τους αιώνας από τους προκατόχους του νυν «Πάπα».

Όπως είχαμε προβλέψει σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας, η «φιέστα» της Λέσβου ήταν ένα θέατρο εντυπώσεων, που αποσκοπούσε να παρουσιάσει τον πάπα παγκοσμίως ως τον προστάτη των φτωχών και  των πονεμένων προσφύγων[...]. Αποσκοπούσε ακόμη να παρουσιάσει τον πάπα ως γνήσιο και κανονικό επίσκοπο Ρώμης, αναγνωριζόμενο ως τέτοιο από δύο Ορθοδόξους Προκαθημένους και να δώσει έτσι  μια ισχυρή ώθηση στην απόδοση εκκλησιαστικότητος στην αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού από την μέλλουσα να συνέλθη προσεχώς Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. 

Ισχυρίστηκαν οι Σεβασμιώτατοι Ιεράρχες της Δ.Ι.Σ. ότι ο Πάπας με την επίσκεψη αυτή θα συμβάλει «στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας για την άμεση παύση των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής που πλήττουν σφόδρα τις χριστιανικές κοινότητες, αλλά και στην ανάδειξη του μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος που έχει προκληθεί από τους απεγνωσμένους πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο». Τους ερωτώμεν: Είδατε, Σεβασμιώτατοι, να αλλάζει σε τίποτα η κατάσταση μετά την επίσκεψη του Πάπα; Διαπιστώσατε να ευαισθητοποιείται η παγκόσμια κοινότητα; Να συγκινούνται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας από το δράμα των προσφύγων και να τους υποδέχονται στις χώρες τους; Τους είδατε να συγκλονίζονται για τον πόλεμο στη Συρία, που αυτοί προκάλεσαν, συνεργούντων και των αμερικανών, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, με σφαγές και λεηλασίες που δεν έχουν περιγραφή και με αποκεφαλισμούς Ορθοδόξων Χριστιανών από τους φανατικούς μουσουλμάνους; Τους είδατε να παίρνουν την απόφαση να τερματίσουν τον πόλεμο στη Συρία που συνεχίζεται εδώ και έξι χρόνια, έτσι ώστε στη συνέχεια να επιλυθεί και το προσφυγικό πρόβλημα;Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Η κατάσταση παραμένει η ίδια και χειρότερη. Οι ευρωαμερικανοί παραμένουν ανάλγητοι και αναίσθητοι στον ανθρώπινο πόνο, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι, πως να επιτύχουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

Υπέγραψαν ακόμη κατά την διάρκεια της παρουσίας τους στο νησί της Λέσβου, οι τρεις θρησκευτικοί ηγέτες μια κοινή διακήρυξη, την οποία, αν αξιολογήσουμε από καθαρά εκκλησιολογική σκοπιά, την θεωρούμε στο σύνολό της επιεικώς απαράδεκτη. Το κείμενο αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ως ηγέτες των αντίστοιχων Εκκλησιών μας, εκφράζουμε από κοινού την επιθυμία μας για ειρήνη και την ετοιμότητά μας να προωθήσουμε την επίλυση των συγκρούσεων μέσω του διαλόγου και της συμφιλίωσης…. Απευθύνουμε κοινή έκκληση για τον τερματισμό του πολέμου και της βίας στη Μέση Ανατολή, μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη, και την έντιμη επιστροφή όσων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ζητούμε από τις θρησκευτικές κοινότητες να εντείνουν τις προσπάθειες  τους στην υποδοχή, παροχή βοήθειας και προστασίας στους πρόσφυγες όλων των θρησκειών, και τις θρησκευτικές και πολιτικές υπηρεσίες ανακούφισης, (των προσφύγων), να εργάζονται για να συντονίζουν τις πρωτοβουλίες τους. Για όσο διάστημα υπάρχει η ανάγκη, επιμόνως ζητούμε από όλες τις χώρες να παράσχουν προσωρινό άσυλο, να προσφέρουν την ιδιότητα του πρόσφυγα σε όσους έχουν δικαίωμα, να επεκτείνουν τις προσπάθειες αρωγής τους και να συνεργαστούν με όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης για τον άμεσο τερματισμό των συνεχιζομένων συγκρούσεων».

Κατ’ αρχήν η φράση «ως ηγέτες των αντίστοιχων Εκκλησιών μας»είναι τελείως άστοχη και απαράδεκτη, διότι αναγνωρίζεται από τους δύο Ορθοδόξους Προκαθημένους, σαφέστατα και δημοσίως, ότι ο Παπισμός είναι αδελφή Εκκλησία και ότι ο προκαθήμενος αυτής είναι ο Πάπας Φραγκίσκος, πράγμα που αποτελεί βαρύτατο εκκλησιολογικό σφάλμα. Ουδεμία διάκριση γίνεται μεταξύ της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και της αιρέσεως του Παπισμού. Στη συνέχεια απευθύνουν οι τρεις ηγέτες «κοινή έκκληση για τον τερματισμό του πολέμου και της βίας στη Μέση Ανατολή». Και παρά κάτω ζητούν από όλους τους αρμόδιους θρησκευτικούς και πολιτικούς φορείς να προχωρήσουν σ’ όλες τις αναγκαίες ενέργειες για την οριστική επίλυση του προσφυγικού ζητήματος.  

Στις παρά πάνω φράσεις του κειμένου παρουσιάζονται οι δύο τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, (στα πρόσωπα των δύο Ορθοδόξων προκαθημένων), να συμπορεύονται και να συνεργάζονται με μια αιρετική κοινότητα, τον Παπισμό, για να επιτύχουν δύο βασικούς κοινούς στόχους, «τον τερματισμό του πολέμου και της βίας στη Μέση Ανατολή» και την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος. Είναι όμως επιτρεπτή εκκλησιολογικώς και από πλευράς Ιερών Κανόνων η συνεργασία της Εκκλησίας με την αίρεση για την επίτευξη κοινών στόχων, εγκοσμιοκρατικού χαρακτήρος; Όχι βέβαια. Ουδέποτε στο παρελθόν η Εκκλησία είχε την παραμικρή συνεργασία με αιρετικές κοινότητες για την επίτευξη παρομοίων στόχων. Αντίθετα μάλιστα οι άγιοι Πατέρες συγκροτούσαν Συνόδους για την αντιμετώπιση των αιρέσεων, στις οποίες καταδίκαζαν και αφόριζαν τους αιρεσιάρχες και όσους τους ακολουθούν. Τους απέκοπταν από το σώμα της Εκκλησίας και δεν είχαν στο εξής καμία σχέση, ή οποιασδήποτε μορφής συνεργασία μαζί τους. Οι άγιοι απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες ουδέποτε κατενόησαν την αποστολή τους, όπως την κατανοούν σήμερα οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες. Ουδέποτε διανοήθηκαν να συμμαχήσουν και να συνεργαστούν με άλλες θρησκείες και αιρέσεις για να υπηρετήσουν μία κοσμικού τύπου ειρήνη.

 

Όπως και άλλες φορές επισημάναμε οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, και οι αιματοχυσίες δεν είναι σύμφωνες με το θέλημα του Θεού. Όλα αυτά όμως είναι επακόλουθα της αμαρτίας, και της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεόν και τότε μόνον θα εκλείψουν, όταν ο άνθρωπος επιστρέψει εν μετανοία μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας και φυλάξει το θέλημα του Θεού. Η Εκκλησία υποδεικνύει μεν τον τρόπον της θεραπείας του κακού, δεν μπορεί όμως να μεταβληθεί σε έναν εγκόσμιο ειρηνευτικό οργανισμό, ούτε είναι δυνατόν να εγκλωβιστεί σε εγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία εκκοσμικεύεται και εκφυλίζεται, χάνει την σωτηριολογική της αποστολή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Θεανθρώπινος Οργανισμός, που σκοπό έχει να προσλάβει και να θεώσει τον κόσμο, και όχι να γίνεται η ίδια κόσμος. Αποστολή της Εκκλησίας είναι να ειρηνεύσει τον άνθρωπο με τον Θεό, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να ειρηνεύσουν και οι άνθρωποι στη συνέχεια μεταξύ τους. Να προσφέρει τον Χριστό, τον μόνον ειρηνοποιόν, ο οποίος είναι «η ειρήνη ημών» (Εφ.2,14) κατά τον απόστολο. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ειρήνη δεν σημαίνει την απουσία πολέμου, αλλά είναι καρπός του αγίου Πνεύματος: «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη…» (Γαλ.5,22). Εξ άλλου και ο ίδιος ο Χριστός την αντιδιαστέλλει από την κοσμική ειρήνη: «ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιω.14,27). Πέραν αυτών πως είναι δυνατόν να συνεργαστούμε  με μια αιρετική παρασυναγωγή, η και με άλλες θρησκείες, που βρίσκονται στο σκότος της πλάνης, χωρίς να προσκρούσωμε τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου: «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β  Κορ. 6,14). Ποιά επικοινωνία, και κατά συνέπεια, ποιάς μορφής συνεργασία, μπορεί να υπάρχει μεταξύ του φωτός της Ορθοδοξίας και του σκότους των διαφόρων αιρέσεων και θρησκειών; Ασφαλώς καμία. 

Το κείμενο καταλήγει με την εξής δήλωση: «Από την πλευρά μας, υπακούοντας στο θέλημα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πιστεύουμε ακράδαντα, ολόψυχα και με αποφασιστικότητα, ότι πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες μας για την προώθηση της πλήρους ενότητας όλων των Χριστιανών. Επιβεβαιώνουμε την πεποίθηση μας ότι η "συμφιλίωση (μεταξύ των Χριστιανών) περιλαμβάνει την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης εντός και μεταξύ όλων των λαών… Μαζί, θα κάνουμε το χρέος μας, ώστε να προσφέρουμε στους μετανάστες, τους πρόσφυγες, και τους αιτούντες  άσυλο, μία ανθρώπινη υποδοχή στην Ευρώπη" (Οικουμενική Χάρτα, 2001). Με την υπεράσπιση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων,  των αιτούντων άσυλο και των μεταναστών, καθώς και των πολλών περιθωριοποιημένων ανθρώπων στις κοινωνίες μας, έχουμε ως στόχο να εκπληρώσουμε την αποστολή των Εκκλησιών, που είναι η διακονία του κόσμου».

 

Η αποστολή της Εκκλησίας του Χριστού και όχι των «Εκκλησιών», (συμπεριλαμβανομένου του Παπισμού), δεν είναι η διακονία του κόσμου με τα κοσμικά κριτήρια, που αυτοί θέτουν, αλλά η σωτηρία του κόσμου από τη δουλεία του διαβόλου, από την κυριαρχία των αντιχρίστων δυνάμεων του κόσμου και των δαιμονοθρησκειών, οι οποίες δημιουργούν πολέμους με όλα τα συνεπακόλουθά του, όπως το προσφυγικό, προκειμένου να προωθήσουν τους στόχους της Νέας Εποχής, δηλαδή την ενοποίηση της ανθρωπότητος, πολιτική, οικονομική, πολιτισμική και θρησκευτική και την επίτευξη μιας παγκόσμιας κυβερνήσεως υπό την ηγεσία ενός νέου Μεσσία.

Τέλος στο κείμενο παρεμβάλλεται εν είδει «σφήνας» το θέμα της  «συμφιλίωσης μεταξύ των Χριστιανών».Εκφράζουν την ανάγκη να «εντείνουμε τις προσπάθειες μας για την προώθηση της πλήρους ενότητας όλων των Χριστιανών». Δεν μας λένε όμως σε ποιά βάση. Στη βάση της επιστροφής του Παπισμού στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, η στη βάση μιας συγκρητιστικού τύπου ενότητος, την οποία προωθεί η παναίρεση του Οικουμενισμού; Πάντως  πλανώνται πλάνην οικτράν, αν νομίζουν ότι σε περίπτωση που ενωθούν οι Χριστιανοί, (έτσι όπως οραματίζονται την ένωση οι οικουμενιστές), οι μουσουλμάνοι θα σταματήσουν να σφάζουν αθώους Χριστιανούς. Ή ότι οι ισχυροί του κόσμου θα σταματήσουν να δημιουργούν πολέμους και να προωθούν τα γεωπολιτικά του σχέδια.

Περαίνοντας, εκφράζουμε τη λύπη μας για το θλιβερό γεγονός της συναντήσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον αμετανόητο αιρεσιάρχη της Ρώμης. Δέχτηκαν εκόντες, άκοντες να υπηρετήσουν τα πολιτικά σχέδια του Βατικανού. Δέχτηκαν να προωθήσουν το δήθεν φιλειρηνικό και φιλάνθρωπο προσωπείο του ιησουίτη πάπα, του οποίου το σκοτεινό παρελθόν βοά για το αντιχριστιανικό του έργο. Την ώρα που βρισκόταν στη Λέσβο και έχυνε τα «κροκοδείλια δάκρυά του» για τους πρόσφυγες, δημοσιοποιήθηκε κείμενο καταδίκης του από χιλιάδες μητέρες της Αργεντινής, οι οποίες έχασαν τα παιδιά τους από το δικτατορικό καθεστώς του Βιντέλα, με την αμέριστη ανοχή και συνεργασία του! Διαπιστώνουμε τέλος, πως μέσα από τέτοιες κακοστημένες φιέστες προωθείται αλματωδώς ο θρησκευτικός συγκρητισμός και καλλιεργείται πυρετωδώς ο λαϊκός Οικουμενισμός, εν όψει μάλιστα και της συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η οποία, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα είναι ούτε Μεγάλη, ούτε Αγία. Και τούτο διότι προβλέπεται, εκτός απροόπτου, να αποδοθεί εκκλησιαστική υπόσταση στον αιρετικό Παπισμό και στις προτεσταντικές παρασυναγωγές. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, τον πιστό λαό του Θεού, ο οποίος δεν πρόκειται να αποδεχθεί μια τέτοια Σύνοδο.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Στρατιωτικές κινητοποιήσεις-Ασκήσεις?

Εδω και κάποιους μήνες στην ελευθερουπολη η μονάδα MLRS πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων του στρατοπέδου αμβραζη διεξάγει εκτενείς νυχτερινές ασκήσεις έως πολυ αργά το βράδυ σε κομβικά σημεία αναγνωρισμένα απο τους αρμόδιους αξιωματικούς.Αραγε πρόκειται για απλές ασκήσεις ρουτίνας καθότι δεν μας έχουν συνηθίσει τόσο στο  να κάνουν μεταμεσονύχτιες ασκήσεις και μάλιστα με διέλευση απο την κεντρική οδό της πόλης,η έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους οι ανώτατοι αξιωματικοί που εκτελούν τις εντολές του ΑΝΩΤΕΡΟΥ....?

ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Η εκμετάλλευση χρυσού, αργύρου και μολύβδου είχε μεγάλη σημασία για τους αρχαίους λαούς και ιδιαίτερα για τους Αρχαίους Έλληνες. Υπάρχουν πολλές ιστορικές αναφορές που δηλώνουν την αξία και τη σημασία των μετάλλων αυτών στη ζωή τους. Ιδιαίτερα ο χρυσός και ο άργυρος αποτέλεσαν την εποχή εκείνη σύμβολο δύναμης και εξουσίας, αντικείμενο λατρείας και πολύ συχνά αιτία πολέμου.

Τα μεγαλύτερα μεταλλεία εξόρυξης χρυσού κατά την αρχαιότητα λειτουργούσαν σε περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης. Πολλές αρχαίες ελληνικές πόλεις και πολλοί ηγεμόνες στηρίζουν τη δύναμή τους στην εκμετάλλευση των μεταλλείων αργύρου και χρυσού. Ορόσημο στην αρχαία ιστορία είναι το γεγονός ότι από την εκμετάλλευση αργύρου στο Λαύριο οι Αθηναίοι κατασκεύασαν εκτός των άλλων 200 τριήρεις και συνέτριψαν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες τον Περσικό στόλο στη Σαλαμίνα.

Αναμφίβολα λοιπόν στην εξελικτική πορεία του αρχαίου Ελληνισμού έπαιξαν τα «χρυσεία» της Μακεδονίας, και ιδιαίτερα της περιοχής που εκτείνεται από τον Αξιό ως τον Νέστο, της Θάσου συμπεριλαμβανομένης. Το σπουδαιότερο μέταλλο που από τα προϊστορικά χρόνια ανακαλύφθηκε εκεί και χρησιμοποιήθηκε από τους κατοίκους του τόπου ήταν ο χρυσός. Για αιώνες τα πλούσια μεταλλεία του Παγγαίου παρείχαν σε μεγάλη αφθονία τον χρυσό και τον άργυρο, για να κάνουν τον μεν Ηρόδοτο να λέει ότι «το Πάγγαιον ούρος, εόν μέγα τε και υψηλόν, εν τώ χρύσεά τε και αργύρεα ένι μέταλλα, τά νέμονται, Πίερές τε και Οδόμαντοι και μάλιστα Σάτραι″, τον δε Στράβωνα «ότι πλείστα μέταλλά εστι χρυσού εν ταις Κρηνίσιν, όπου νυν Φίλιπποι πόλις ίδρυται, πλησίον του Παγγαίου όρους. Και αυτό δε το Παγγαίον χρυσεία και αργυρεία έχει μέταλλα, και η πέραν και η εντός του Στρυμόνος ποταμού μέχρι Παιονίας. Φασί δε και τους την Παιονίαν γην αρούντας ευρίσκειν χρυσού τινα μόρια». Ο Ευρυπίδης, στην τραγωδία του «Ρήσος» ονομάζει το Παγγαίο «όρος με τους όγκους χρυσού, του οποίου η γη κρύβει άργυρο». Η αναζήτηση του χρυσού λοιπόν αποτελούσε το πιο σπουδαίο ζήτημα για την περιοχή στη διάρκεια των αιώνων και είναι το μυστικό όλης της ιστορίας του. Ο Θουκυδίδης ήταν κάτοχος μεταλλείων στη Σκαπτή Ύλη (στην κοιλάδα των Φιλίππων) και δίνει πληροφορίες βασιζόμενες και στην προσωπική του πείρα.Κατά τον Ηρόδοτο, οι Θάσιοι, που ως το 463 π.Χ. είχαν στα χέρια τους το εμπόριο του χρυσού και του αργύρου του Παγγαίου, κέρδιζαν 200 με 300 τάλαντα το χρόνο, από τα οποία 80 από τη Θάσο, 80 από τη Σκαπτή Ύλη και τα υπόλοιπα από το Παγγαίο. Επίσης κατά τον Ηρόδοτο, ο Πεισίστρατος, τον 6ο αιώνα π.Χ., χάρη στα πλούτη που απέκτησε στα μεταλλεία του Παγγαίου κατά την εξορία του, ανακατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα και στερέωσε την εξουσία του. Ομοίως, πάλι κατά το Ηρόδοτο, ο τύραννος της Μιλήτου Ιστιαίος απέκτησε πολλά από τα πλούτη του –είχε κόψει μάλιστα και χρυσά νομίσματα- από τα χρυσωρυχεία της Μυρκίνου (κοντά στον Στρυμόνα), τα οποία του είχε παραχωρήσει ο Δαρείος, σαν κυρίαρχος της περιοχής την εποχή εκείνη.

Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Περί θαυμασίων ακουσμάτων» αναφέρει ότι στην περιοχή υπήρχε «χρυσίτις άμμος», καθώς και χρυσοφόρο χώμα («αχώνευτος γη, η το χρυσίον εκβάλλουσα»), απ’ όπου με τα πλυντήρια («χρυσοπλύσια») έβγαζαν το χρυσό , με μικρές σχετικά δαπάνες.Ο Θεόφραστος, στο το «Περί Λίθων» έργο του, που γράφτηκε τον 4ο αι.π.Χ. και είναι το αρχαιότερο βιβλίο Ορυκτολογίας, κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα μεταλλεία χρυσού της Μακεδονίας. Ο χρόνος έναρξης των μεταλλευτικών εργασιών στην μακεδονική γη δεν μπορεί να καθοριστεί, καθώς καμιά πηγή δεν παρέχει σχετικά στοιχεία. Η μεταλλευτική δραστηριότητα στο Παγγαίο φαίνεται να είναι πολύ παλιά, καθώς προκύπτει από τη σύνδεσή του με τον Διόνυσο. Σύμφωνα με πολλούς ερευνητές, ο θρακοφρυγικής προέλευσης αυτός θεός, κάτω από τις σκληρές συνθήκες εργασίας στα μεταλλεία του Παγγαίου, ελληνοποιήθηκε και έγινε φορέας ελπίδων για μια καλύτερη μεταθανάτια ζωή, με την αναγέννηση. Φαίνεται ότι οι πρώτοι εκμεταλλευτές ήταν Θράκες και οι Θάσιοι, οι τελευταίοι μάλιστα είχαν εγκαταστήσει αποίκους τους στην Σκαπτή Ύλη και σε άλλες περιοχές της ηπειρωτικής Μακεδονίας. Πολύ νωρίς η περιοχή προκάλεσε το ενδιαφέρον και των Ελλήνων του νοτιότερου ελλαδικού χώρου και κυρίως των Αθηναίων. Η εκμετάλλευση των πρώτων υλών της Μακεδονίας –και του μεταλλευτικού πλούτου επομένως- ήταν ο λόγος για τον οποίο οι Αθηναίοι, στην εποχή του Περικλή, έκτισαν το 437 π.Χ. την Αμφίπολη στη θέση «Εννέα Οδοί» κοντά στον Στρυμόνα. Η πόλη αυτή για περίπου μισό αιώνα είχε γίνει το κέντρο εμπορίου του μακεδονικού χρυσού και αργύρου. Για την κατοχή της περιοχής και των μεταλλείων της ο Φίλιππος Β’ διεξήγαγε πλήθος αγώνων, που τον βοήθησαν να επεκτείνει το βασίλειό του μέχρι το Νέστο. Στη συνέχεια, τα μεταλλεία αυτά έγιναν τεράστια πηγή οικονομικών δυνάμεων για την επικράτησή του στον ελλαδικό χώρο και για την ετοιμασία της εκστρατείας εναντίον των Περσών, που πραγμάτωσε ο γιός του Μ. Αλέξανδρος. Είναι χαρακτηριστικός ο χρησμός που το μαντείο των Δελφών έδωσε στον Φίλιππο «αργυραίς λόγχαις μάχου, και πάντων κρατήσεις», δηλαδή πολέμα με τα χρήματα και θα τους νικήσεις όλους. Ο χρησμός αυτός περισσότερο βρήκε την εφαρμογή του στην επικράτηση του Φιλίππου στον ελλαδικό χώρο, που έγινε κυρίως με την εξαγορά συνειδήσεων, παρά με τα όπλα.Ο Φίλιππος Β’ οργάνωσε τα μεταλλεία του Παγγαίου κατά θαυμαστό τρόπο. Κάνοντας κέντρο της μεταλλευτικής δραστηριότητας τις Κρηνίδες, που μετονόμασε σε Φιλίππους, πλούτισε την περιοχή με πλήθος έργων, μεταλλευτικά και εγγειοβελτιωτικά, και ανακάλυψε νέα μεταλλεία, φτάνοντας, κατά τον Διόδωρο, την ετήσια παραγωγή χρυσού σε 1.000 τάλαντα. Βελτίωσε μάλιστα και την καθαρότητα του χρυσού κατά δύο περίπου καράτια, πράγμα που δείχνει και αντίστοιχες βελτιώσεις στις μεθόδους και στα μέσα απόληψης των μετάλλων από τα μεταλλεύματά τους. Το μέγεθος του πλούτου που αποκόμισε ο Φίλιππος από τα μακεδονικά «χρυσεία» αποτυπώνεται στους «φιλίππειους», τους χρυσούς στατήρες που έφεραν την κεφαλή είτε του Απόλλωνα είτε του Ηρακλή είτε του Δία και στην άλλη πλευρά σκηνή από αγωνίσματα. Εκδόθηκαν από το 352 έως το 336 π.Χ. και κυκλοφορούσαν έως τον 2ο αι., όχι μόνο στη Μακεδονία, αλλά και στη Ρώμη (όπως αναφέρουν ο Λίβιος και ο Πλαύτος), στη Γαλατία. Με το νόμισμα αυτό κατάφερε να ανταγωνισθεί τους «δαρεικούς στατήρες» που ήταν χρυσές κοπές που έφεραν αρχικά παράσταση βασιλικού τοξότη, η οποία αργότερα αντικαταστάθηκε από παραστάσεις λέοντα και ταύρου και οι οποίοι εκδόθηκαν από τον Δαρείο τον Α’. Επίσης υπερίσχυσε στον νομισματικό πόλεμο με τις αργυρές δραχμές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Η κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας από τον Μ. Αλέξανδρο έφερε στην κατοχή του τελευταίου αμύθητα πλούτη σε χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Ο Μέγας Αλέξανδρος στα Εκβάτανα το 330 π.Χ. και το 324 π.Χ. βρήκε αμύθητο θησαυρό, όπως βεβαιώνει ο Αρριανός. Κατά τον Ιουστίνο ο θησαυρός εκείνος έφθανε τα 180.000 τάλαντα ενώ κατά τον Στράβωνα τα 190.000 τάλαντα. Αυτοί οι θησαυροί έκαναν τα μεταλλεία του Παγγαίου, και του υπόλοιπου ελλαδικού χώρου, ελάχιστα κερδοφόρα ή και ασύμφορα, με αποτέλεσμα να γνωρίσει παρακμή η εκμετάλλευσή τους. Το ενδιαφέρον για την εκμετάλλευσή τους κορυφώθηκε εκ νέου επί Φιλίππου Ε’ (221 – 179 π.Χ.), για τον οποίο ο Τίτος Λίβιος γράφει ότι όχι μόνο φρόντισε να ξαναλειτουργήσουν τα παλιά μεταλλεία, αλλά άνοιξε και νέα σε πολλές θέσεις. Η εκμετάλλευσή τους συνεχίστηκε και επί του τελευταίου βασιλιά των Μακεδόνων Περσέα, για να περιέλθουν στη συνέχεια στην αφάνεια.

Ο χρυσός που αξιοποιήθηκε στην Μακεδονία βρισκόταν σε διάφορες μορφές. Ήταν προσχωματικός, από κοίτες ποταμών και ρυακιών, όπως του Στρυμόνα, του Εχέδωρου (σημερινός Γαλλικός) κ.α. Ο διαχωρισμός του από τις χρυσοφόρους άμμους με πλύση, που η διαδικασία της ήταν βασικά όμοια με την σημερινή. Υπήρχε και αυτοφυής (ο «άπυρος» των αρχαίων), σε διάφορες περιοχές, όπως του Παγγαίου κ.α. Η εξόρυξή του γινόταν με άνοιγμα στοών και πηγαδιών στα σχιστολιθικά πετρώματα, όπου συνήθως απαντά, και ακολουθούσε ο διαχωρισμός του σε πλυντήρια.

Ο χρυσός επίσης συναντάται επίσης ενωμένος με διάφορα άλλα μέταλλα, κυρίως άργυρο και χαλκό. Τα πλουσιότερα παρόμοια μεταλλεύματα βρισκόταν στην περιοχή του Παγγαίου και στη Θάσο. Για την απόληψή του χρησιμοποιούταν κατά βάση η ίδια τεχνική που εφαρμοζόταν και στο Λαύριο, με εξόρυξη του μεταλλεύματος, πλύσιμό του, εκκαμίνευση και κυπέλλωση. Είναι πολύ πιθανό η τεχνική αυτή να έχει την κοιτίδα της σε χώρες της Ανατολής (Φρυγία, Βαβυλωνία κ.α.), όπου η μεταλλευτική είχε σημειώσει αξιόλογες προόδους από τα προϊστορικά χρόνια. Πολλοί δούλοι μεταλλωρύχοι που εργαζόταν στα μεταλλεία του Παγγαίου προερχόταν, από τα πρώιμα ακόμη χρόνια, από τις χώρες αυτές, με αποτέλεσμα να γίνει μεταφορά τεχνογνωσίας. Στην περιοχή του Παγγαίου όμως, όπως επίσης και στο Λαύριο, η τεχνική αυτή τελειοποιήθηκε σε αξιοθαύμαστο βαθμό.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν και εδώ απάνθρωπες. Η περιγραφή των συνθηκών εργασίας των μεταλλείων του Λαυρίου ανταποκρίνεται κι εδώ. Οι εργαζόμενοι ήταν καταδικασμένοι εγκληματίες, αιχμάλωτοι πολέμου ή όσοι είχαν φυλακιστεί επειδή για κάποιο λόγο προκάλεσαν την βασιλική οργή. Οι περισσότερο ακμαίοι εργάζονταν στην εξόρυξη του μεταλλεύματος, σε στενές και σκοτεινές γαλαρίες. Οι μικρότεροι σε ηλικία όπως τα παιδιά και οι έφηβοι, μετέφεραν τα προϊόντα της εξόρυξης στις εισόδους των μεταλλείων. Από εκεί τα έπαιρναν άντρες και γυναίκες, που πέρασαν τα τριάντα τους, για να τα σπάσουν σε πέτρινα γουδιά με σιδερένια γουδοχέρια σε μέγεθος ρεβιθιού. Οι ακόμη μεγαλύτεροι σε ηλικία τα άλεθαν σε χειροκίνητους μύλους, γυρνώντας δύο και τρεις μαζί.

Πλάνη...παραπλάνηση

"κέλευσον οὖν ἀσφαλισθῆναι τὸν τάφον ἕως τῆς τρίτης ἡμέρας, μή ποτε ἐλθόντες οἱ μαθηταὶ κλέψωσιν αὐτὸν καὶ εἴπωσιν τῷ λαῷ Ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης. (Κατά Ματθαίον, κζ' 64)"

Πόσο δύσκολο είναι πλέον στη εποχή μας να καταλάβουμε την εξαπάτηση...πόσο μυαλό χρειαζόμαστε για δούμε την πλάνη που υπάρχει γύρω μας..μπροστά μας κάθε άλλο να δούμε και ΠΊΣΩ μας.

Εποχή της παραπλάνησης της πονηράδας και της εκμετάλλευσης προς τι?

προς το ιδιωτικό μας συμφέρον, η προς το κοινό καλό...μα όχι φυσικά προς το καλό των εκμεταλλευτών σε όλα τα επίπεδα.

Τύχη...

«Τίποτε δεν πρέπει να αποδίδεται στην τύχη. Οφείλουμε να αναζητούμε την αιτία, γιατί χωρίς αιτία δεν μπορεί να γίνει τίποτε, ούτε από εκείνα που φαίνονται ότι λογικά έχουν επιτελεστεί, ούτε από εκείνα που φαίνονται παράλογα.  Πολύβιος «Ο μεγαλύτερος ιστορικός της ελληνιστικής εποχής»

μόνο οι χαζοί πιστεύουν στην τύχη και η τύχη σε αυτούς καλύτερα να το λέμε ΤΟΙΧΟΙ (δηλ. ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ)

Πλέον όλα τα ρίχνουμε στην τύχη μας, στην γκαντεμιά μας στην κακή εύνοια και γιατί στον άλλο να τύχουν και να μην τύχουν σε εμάς ...ε?

Τύχη...λοιπόν

Όποιος πιστεύει έστω και λίγο ότι συμβαίνει στην ζωή μας οφείλετε στην τύχη ... είναι το λιγότερο ανόητος ...

ανόητος η ασυνείδητος...

Ευσυνείδητοι άραγε ποιοι είναι?

Ευσυνείδητο είναι αυτοί που κερδοσκοπούν χάριν της τύχης ...της πλάνης ...και της κοροϊδίας.

είτε είναι σε μεγέθη κρατών είτε  συλλογικά η ατομικά η τύχη γίνεται και προκαλείται για έναν και μοναδικό σκοπό.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΙΣΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΥΝΟΟΥΝ ΔΗΛ. ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Η τύχη λοιπόν βασίζεται στην πλάνη .με την πλάνη και την κοροϊδία είπαμε κερδοσκοπούν.

Κυβερνήσεις μέσα από τεχνοκράτες ταγμένους σε mediaκές εταιρίες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ψηφίζουν γράφουν διαγράφουν πλανεύουν γενικός σε αυτό το χαζοκούτι αποκαθήλωσης και πολτοποίησης του μυαλού απο1 έως 100 και βαλε (άμα θα προλάβει κανένας να ζήσει) ετών.

Ένα θέατρο του παράλογου να εκτυλίσσεται στις οθόνες μας διότι εμείς οι "έλληνες" ξέρουμε καλά από θέατρα και δράματα "Άρτον και θεάματα" ψοφάμε να βλέπουμε και να κουτσομπολεύουμε τον πόνο του άλλου.

Πλάνη ...Ψέμα

το ένα βασίζεται στο άλλο και αντιστρόφως.

έχουμε μάθει στο ψέμα ,γεννηθήκαμε & μεγαλώσαμε με αυτό, το μάθαμε στα παιδιά μας και πεθαίνουμε για αυτό ...για ένα ψέμα.

η ζωή μας όλη βασίζεται σε αυτό ...Σε ένα ΨΕΜΑ...

άραγε θα έρθει η στιγμή όπου όλη η ανθρωπότητα θα πετάξει αυτά τα σκήπτρα που εμποδίζουν να δούμε αυτόν τον φωτεινό ορίζοντα της αληθείας της αλληλεγγύης της αληθινής και από καρδίας χωρίς κανένα κέρδος η πονηρό σκοπό.

Ψέμα ... υποσυνείδητο για τους Δήθεν ευσυνείδητους τους καθαρά ασυνειδήτους

υποσυνείδητα μηνύματα να ρέουν εδώ κι εκεί με στόχο την κερδοφορία, μεγαλύτερη αυξανομένη πάντα ρουφώντας το αίμα μας από παντού.

εμείς να νομίζουμε με το νου μας ότι ελέγχουμε την κατάσταση ...ελα μωρέ εντάξει ...δεν βαριέσαι κλπ....

Υποσυνείδητα ...κακοπροαίρετα με στόχο την συνεχή εκμετάλλευση και υποδούλωση ... μακάριοι οι πτωχοί τω πνέυματι ...

Με Έναν σμπάρο δυο τρυγόνια λέει ο λαός μας και αυτό το καταφέρνουν οι" έξω από εδώ "(Elite) πολύ καλά ,αφού γι'αυτό είναι φτιαγμένοι να εκπληρώσουν το τέλειο σχέδιο εκμετάλλευσης και εξόντωσης της μάζας ...τα ερπετοειδή

Πειραματόζωα ... ανθρωπόμορφα τέλεια στρατιωτάκια υποταγμένα στις εντολές του εντολέα από τον εντολοδόχο προς τον υπόδουλο...

Έλληνες

Παθιασμένοι φωνακλάδες ,κουτοπόνηροι που ξεγλιστρούσαν στην ιστορία και όμως κέρδιζαν ...πανούργοι! Παλικάρια !!!

Πρωτοπόροι αλλά όχι κεροσκόποι ούτε  τυχοδιώκτες...υπολόγιζαν και ότι κάναν το κάναν

ΕΥΣΥΝΕΊΔΗΤΑ

BullHead

ΟΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

Οι «False Flag» Επιχειρήσεις και ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας»

Πώς διαχρονικά η ελίτ τις χρησιμοποιεί για να επιτύχει τους στόχους της

«Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: οι κυβερνήσεις σήμερα δεν αποσκοπούν να διατηρήσουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία».

Giorgio Agamben

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Με αφορμή το κύμα των πρόσφατων τρομοκρατικών υποθέσεων, αξίζει να υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έχει γίνει συνώνυμος με τις επιθέσεις «False Flag»(συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις - «ψευδούς σημαίας»), που οργανώνονται από παρασκηνιακές δυνάμεις «κατ’ εντολήν» και χειραγωγούν, με το αίσθημα του φόβου, τον πληθυσμό.

Ιστορικά, ο όρος προέρχεται από το πολεμικό ναυτικό όπου η χρήση μιας διαφορετικής σημαίας από την πραγματική πολεμική σημαία ως ruse de guerre, δηλαδή πολεμικό τέχνασμα, πριν από την επίθεση στον εχθρό, περιγράφει τις συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις που έχουν σχεδιαστεί με σκοπό να παραπλανήσουν τον εχθρό.

Το γαλλικό ruse de guerre, ή και ruse of war στα αγγλικά, είναι δηλαδή μια σχεδιασμένη πολεμική πράξη παραπλάνησης του αντιπάλου. Υπάρχουν τουλάχιστον 17 διαφορετικοί τύποι τεχνασμάτων, όπως ενέδρες, ψευδή μηνύματα στον ασύρματο, χρήση κατασκόπων καθώς και ομοιωμάτων όπλων κ.λπ.

Με λίγα λόγια, η ανάγνωση αυτών των γεγονότων, όπως του Παρισιού, είναι πάντα θολή επειδή πίσω από τις φαινομενικά μη κρατικές τρομοκρατικές ομάδες κρύβονται πάντα κράτη ή συμμαχίες κρατών που τις υποστηρίζουν και τις χρηματοδοτούν.

Ορίστε μερικές αποδείξεις που αναιρούν το σύγχρονο μεγάλο δυτικό ψέμα:

1. Από την διακυβέρνηση Ρήγκαν, η Ουάσιγκτων υποστηρίζει το ισλαμικό τρομοκρατικό δίκτυο. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν αποκαλούσε τους τρομοκράτες «μαχητές της ελευθερίας». Οι ΗΠΑ παρείχαν όπλα στις ισλαμικές ταξιαρχίες για «καλό σκοπό»: επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης και αλλαγή του κοσμικού καθεστώτος στο Αφγανιστάν.

2. Τα στρατόπεδα εκπαίδευσης της CIA είχαν στηθεί στο Πακιστάν. Κατά την δεκαετή περίοδο 1982-1992, περίπου 35.000 τζιχαντιστές από 43 ισλαμικές χώρες στρατολογήθηκαν από την CIA για να πολεμήσουν τους Ρώσσους στο Αφγανιστάν. Διαφημίσεις, πληρωμένες από κονδύλια της CIA, τοποθετήθηκαν σε εφημερίδες και ενημερωτικά έντυπα σε ολόκληρο τον κόσμο, παροτρύνοντας και δελεάζοντας τους νέους να ενταχθούν στην αφγανική τζιχάντ.

Αν αντέχετε να μάθετε περισσότερα για τις αγριότητες που διαπράχθηκαν τότε με τις ευλογίες της CIA, ρωτήστε κάποιους από τους εκατοντάδες Πόντιους που ζουν σήμερα στην Ελλάδα και υπηρετούσαν τότε στις ειδικές σοβιετικές δυνάμεις της Καμπούλ.

3. Εγχειρίδια για τζιχαντιστές τυπωνόντουσαν από το Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδεψαν εκατομμύρια δολλάρια για να εφοδιάσουν Αφγανούς μαχητές με εγχειρίδια γεμάτα βίαιες εικόνες και εμπρηστικές ισλαμικές διδασκαλίες».

4. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν, ο «μπαμπούλας» των Αμερικανών και ιδρυτής της Αλ-Κάϊντα, στρατολογήθηκε από την CIA το 1979, ακριβώς όταν ξεκινούσε ο πόλεμος των τζιχαντιστών κατά της κοσμικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν. Ήταν τότε 22 χρονών και είχε εκπαιδευτεί για ανταρτοπόλεμο σε ένα στρατόπεδο της CIA.

Οι «false-flag» επιχειρήσεις και οι παγκόσμιοι πόλεμοι

Επειδή ζούμε σε πονηρές προ-πολεμικές ημέρες, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον ρόλο των «false-flag» επιχειρήσεων στην πρόκληση πολλών πολέμων του 20ου αιώνα.

Η δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας στο Σεράγεβο, που έγινε στις 28 Ιουνίου 1914, ήταν η αφορμή για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η προβοκατόρικη επίθεση, στις 31 Αυγούστου 1939, στα γερμανο-πολωνικά σύνορα από κομμάντος του Χίτλερ με πολωνικές στολές έφερε την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το κατασκευασμένο επίσης «Περιστατικό του Κόλπου του Τόνκιν» το 1964 ήταν η δικαιολογία για την αρχή του ανοικτού πολέμου των ΗΠΑ κατά του Βόρειου Βιετνάμ, που κράτησε πάνω από δέκα χρόνια, και οι συνέπειές του συγκλόνισαν τον κόσμο.

Ως «μητέρα» false flag στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού μπορεί να θεωρηθεί η χρήση της αμερικανικής σημαίας από το βρετανικό υπερωκεάνιο Λουζιτάνια, το μεγαλύτερο επιβατικό πλοίο της εποχής του, όταν, στις 7 Μαΐου 1915, τορπιλλίστηκε και βυθίστηκε από γερμανικό υποβρύχιο 18 χιλιόμετρα έξω από την νότια ακτή της Ιρλανδίας.

Εκείνες τις ημέρες, ο υποβρυχιακός πόλεμος εμαίνετο στον Ατλαντικό και η Γερμανία είχε κηρύξει τις θάλασσες γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο σε πολεμική ζώνη. Παρ’ όλο που το πλοίο μετέφερε όντως πολεμοφόδια, η βύθισή του προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στις ΗΠΑ, αφού μεταξύ των θυμάτων υπήρχαν 128 Αμερικανοί, και επηρέασε ισχυρά την κήρυξη του πολέμου κατά της Γερμανίας από την Αμερική μερικούς μήνες αργότερα (1917).

Το «Περιστατικό της Μαντζουρίας» (Manchurian Incident), 1931

Γιαπωνέζοι στρατιώτες εισέρχονται στην κινεζική πόλη Mukden (1931)

Η ιστορία του σύγχρονου «τρόμου» ως συγκεκαλυμμένης επιχείρησης στον 20ο αιώνα μπορούμε να πούμε ότι σφραγίζεται με την Προβοκάτσια της Μαντζουρίας, που λειτούργησε σαν πρόσχημα για την εισβολή των στρατευμάτων της Ιαπωνίας στην βορειοανατολική Κίνα, γνωστής ως Μαντζουρία.

Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1931, Γιαπωνέζοι στρατιώτες υπό τον υπολοχαγό Suemori Kawamotoπροκάλεσε μικρή έκρηξη σε μια σιδηροδρομική γραμμή κοντά στο Mukden (τώρα Shenyang) και κατηγόρησαν ψευδώς την Κίνα.

Με αυτό το επεισόδιο, γνωστό ως «Mukden Incident» ή «Manchurian Incident», δικαιολογήθηκε η εισβολή στην Μαντζουρία. Η έκρηξη ήταν μικρής ισχύος και δεν κατέστρεψε τις γραμμές, αλλά ο Αυτοκρατορικός Στρατός της Ιαπωνίας κατηγόρησε τους Κινέζους αντιφρονούντες για την πράξη και απάντησε με εισβολή και κατοχή της Μαντζουρίας, όπου οι Ιάπωνες εγκαθίδρυσαν αργότερα το κράτος-μαριονέττα του Manchukuo. Η κατοχή τους διήρκεσε μέχρι το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτό το ruse of war, που σύντομα την εξέθεσε στην διεθνή κοινότητα, οδήγησε την Ιαπωνία σε διπλωματική απομόνωση και στην αποβολή της το 1933 από την Κοινωνία των Εθνών (τον πρώϊμο ΟΗΕ).

Οι επίσημα ομολογημένες προβοκάτσιες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου

Η προβοκατόρικη ενέργεια, στις 31 Αυγούστου 1939, στα σύνορα Γερμανίας-Πολωνίας από τις ναζιστικές δυνάμεις, γνωστή ως «Επεισόδιο του Γκλάϊβιτς», ήταν η αφορμή για την εισβολή του Χίτλερ στην Γερμανία και την έναρξη του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου. Επρόκειτο για μια από τις χειρότερες «falseflag» ενέργειες, μία από τις πολλές «ασύμμετρες επιχειρήσεις» που υλοποίησαν τα Ες-Ες προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς στόχους των Ναζί στο ξέσπασμα του πολέμου.

 Τα περισσότερα που ξέρουμε γι’ αυτό προέρχονται από την κατάθεση του Γερμανού ταγματάρχη AlfredNaujocks (SS-Sturmbannführer) στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Την νύχτα της 31 Αυγούστου 1939, μια μικρή ομάδα Γερμανών κομμάντος, ντυμένοι με πολωνικές στολές, υπό τις διαταγές του Naujocks κατέλαβαν τον γερμανικό συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Gleiwitz, στην Άνω Σιλεσία, και μετέδωσαν ένα προπαγανδιστικό, αντι-γερμανικό, μήνυμα στα πολωνικά.

Ένας άλλος Γερμανός Ναζί, ο Franz Halder κατέθεσε επίσης στην Νυρεμβέργη ότι ο αρχηγός των Ναζί, Χέρμαν Γκαίρινγκ, παραδέχτηκε ότι είχε δώσει εντολή για την φωτιά στο κτίριο του γερμανικού κοινοβουλίου (Reichstag) το 1933 και στην συνέχεια κατηγόρησε ψευδώς τους κομμουνιστές για τον εμπρησμό.

Ο γνωστός ως «Βομβαρδισμός της Μαινίλα» (Φινλανδικά: Mainilan laukaukset) ήταν άλλη μια προβοκάτσια το 1939. Πράγματι, στις 29 Νοεμβρίου ο σοβιετικός Κόκκινος Στρατός βομβάρδισε το ρωσσικό χωριό της Μαινίλα (κοντά στο Beloostrov) και ισχυρίστηκε ότι τα πυρά προέρχονταν από την μεριά της Φινλανδίας κοντά στα σύνορα. 

Ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσώφ ομολόγησε αργότερα γραπτώς ότι οι Σοβιετικοί μ’ αυτό τον τρόπο κέρδισαν μια μεγάλη προπαγανδιστική νίκη και ένα causis belli (αφορμή πολέμου) για να εξαπολύσουν τον Χειμερινό Πόλεμο τέσσερις ημέρες αργότερα κατά της Φινλανδίας.

Η βρετανική κυβέρνηση έχει κι αυτή παραδεχτεί ότι –μεταξύ του 1946/1948- ανατίναξε 5 πλοία που μετέφεραν Εβραίους, οι οποίοι προσπαθούσαν να καταφύγουν στην Παλαιστίνη μετά το Ολοκαύτωμα και έστησε μια ψευδο-οργάνωση με το όνομα «Υπερασπιστές της Αραβικής Παλαιστίνης», που εμφανίστηκε να παίρνει την ευθύνη για αυτές τις «συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις».

Οι βόμβες «φυτεύτηκαν» στα πλοία μεταφοράς τους από πράκτορες της βρετανικής ΜΙ6, στα πλαίσια της Επιχείρησης Embarrass, ενός σχεδίου αποτροπής των Εβραίων να πάνε στην Παλαιστίνη, χρησιμοποιώντας παραπληροφόρηση και προπαγάνδα.

Η επιχείρηση αποφασίστηκε σε μια σύσκεψη υψηλότατου επιπέδου, στις 14 Φεβρουαρίου 1947, αξιωματούχων των μυστικών υπηρεσιών του στρατού, της ΜΙ6, του Υπουργείου Αποικιών και του επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών, William Hayter, ο οποίος αργότερα έγινε πρεσβευτής στην Μόσχα.

Οι προβοκατόρικες πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στην Κούβα και στο Βιετνάμ

Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποδεικνύουν ότι το 1962, οι αρχηγοί των σωμάτων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων είχαν συμφωνήσει σε ένα σχέδιο ανατίναξης αμερικανικών αεροπλάνων (ακόμα και με κλείσιμο των κινητήρων τους) και, επίσης, διάπραξης τρομοκρατικών ενεργειών σε αμερικανικό έδαφος ώστε στην συνέχεια να κατηγορήσουν τους Κουβανούς του Κάστρο προκειμένου να δικαιολογήσουν εισβολή στην Κούβα (WashingtonBlog, 14/11/2015).

Η NSA έχει επίσης παραδεχθεί τα ψέματα που ειπώθηκαν σχετικά με το τι συνέβη στο περιστατικό τουΚόλπου του Τόνκιν (Gulf of Tonkin Incident) το 1964... παραποιώντας πληροφορίες για να κάνουν να φαίνεται ότι βορειοβιετναμέζικα πλοία πυροβόλησαν ένα πλοίο του αμερικανικού στόλου ώστε να δημιουργήσουν μια ψευδή δικαιολογία για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Στις 2 και 4 Αυγούστου, το αμερικανικό αντιτορπιλλικό Maddox, ενώ περιπολούσε στον Κόλπο του Τόνκιν, στην βόρεια ακτογραμμή του Βιετνάμ, ανέφερε ότι δεχόταν επίθεση από τρεις τορπιλλακάτους του Βόρειου Βιετνάμ.

Το αποτέλεσμα αυτών των δύο ψευδών περιστατικών ήταν να περάσει από το Κογκρέσσο ένα Ψήφισμα που έλυσε τα χέρια του Λύντον Τζόνσον, προέδρου των ΗΠΑ τότε, ώστε να έχει νόμιμη δικαιολογία για την έναρξη ανοικτού πολέμου κατά του Βόρειου Βιετνάμ.

Ο Τζόνσον, εν αντιθέσει με τον προκάτοχό του, δολοφονημένο πρόεδρο Κέννεντυ, υποστήριζε την στρατιωτική κλιμάκωση προκειμένου να ρίξει το γάντι στην θεωρούμενη επεκτατική απειλή της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι επιχειρήσεις «false flag» της ισραηλινής Μοσσάντ

Δεκάδες είναι οι ανάλογες επιχειρήσεις των Ισραηλινών, τόσο στην Μέση Ανατολή, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικότερα στην Ευρώπη.

Ενδεικτικά, το 1984, η Μοσσάντ τοποθέτησε έναν ραδιομεταδότη στην κατοικία του Καντάφι στην Τρίπολη, ο οποίος μετέδιδε ψευδείς εκπομπές τρομοκρατικών οδηγιών, τις οποίες ηχογραφούσε η Μοσσάντ... Ο Ρόναλντ Ρήγκαν διέταξε, αμέσως μετά, τον βομβαρδισμό της Λιβύης, το 1986.

Οι νατοϊκές επιχειρήσεις του Ψυχρού Πολέμου (GLADIO) στην Ευρώπη

Στην δεκαετία του ’70, που αναπτύχθηκε το «αντάρτικο των πόλεων», οι περιπτώσεις του «Κάρλος», γνωστού και ως «το Τσακάλι», που δρούσε με την υποστήριξη της KGB για την Παλαιστίνη, του «Αμπού Νιντάλ» για λογαριασμό αραβικών κρατών και άλλων, είναι χαρακτηριστικές. Αλλά, πάνω απ’ όλα, το νεφέλωμα τρομοκρατίας-συγκεκαλυμμένης δράσης-και κρατικών μυστικών υπηρεσιών (ακόμα και μασονίας) το εκπροσωπεί επαξίως η «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβειά».

Το 1948, στην Γαλλία δημιουργείται η «Western Union Clandestine Committee» (WUCC) για να οργανώσει τον μυστικό «ανορθόδοξο πόλεμο» του ΝΑΤΟ..., το οποίο επισήμως ιδρύεται έναν χρόνο αργότερα. (Για νη μην έχουμε αυταπάτες: προηγούνται οι μυστικές υπηρεσίες)

Το ΝΑΤΟ, σε συνεργασία με το πεντάγωνο και την CIA, από την δεκαετία του ’60 άρχισε να διεξάγει τρομοκρατικές επιθέσεις (βόμβες, δολοφονίες κ.ά.) στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που ήταν μέλη της Δυτικής Στρατιωτικής Συμμαχίας, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελλάδα, η Ολλανδία και άλλες. Ανάμεσα στις δεκάδες επιθέσεις «false flag» που πραγματοποιήθηκαν, στα πλαίσια του προγράμματος αυτού, που ονομάστηκε και «Κόκκινη Προβειά» (για το οποίο έχουν γραφεί πολλά), ενδεικτικές μόνο είναι οι:

Το μακελειό της Piazza Fontana στην Ιταλία (1969), που εσκεμμένα αποδόθηκε στην Αριστερά, η σφαγή στον σιδηροδρομικό σταθμό Atocha της Μαδρίτης (1977), που έγινε από τον μυστικό στρατό των μετόπισθεν (stay-behind), η έκρηξη στην αίθουσα αναμονής της δεύτερης θέσης στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια, στην Ιταλία, που σκότωσε 85 και τραυμάτισε 200 άτομα (1980), τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία κ.λπ.

Ένα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA από το 1973 αποκάλυψε ένα πρόγραμμα για την εκπαίδευση ξένων αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε ανατινάξεις και εμπρησμούς εμπορικών και στρατιωτικών στόχων, τακτικές που χρησιμοποιούνται σε τρομοκρατικές επιθέσεις.

Η Υπηρεσία διατηρούσε δεσμούς καθ’ όλη την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σε διάφορα επίπεδα με ξένες δυνάμεις ασφαλείας (αστυνομικές και στρατιωτικές) μέσω των σταθμών της σε διάφορες χώρες... παρέχοντας εκπαίδευση ως εξής:

α) βασική γνώση στην χρήση εκρηκτικών υλών για στρατιωτική και επαγγελματική χρήση (κατεδαφίσεις) και εμπρηστικών βομβών, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις τρομοκρατίας και βιομηχανικού σαμποτάζ.

β) ενημέρωση των εκπαιδευόμενων σε υλικά που μπορούν να προμηθευτούν από το εμπόριο και σε τεχνικές εργαστηρίου, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή αυτοσχέδιων εκρηκτικών και εμπρηστικών βομβών από τρομοκράτες και σαμποτέρ.

γ) εξοικείωση των εκπαιδευόμενων με την έννοια της ανάλυσης του στόχου και του επιχειρησιακού σχεδιασμού που πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας τρομοκράτης ή ένας σαμποτέρ.

Η Gladio δρούσε σε όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ και σε μερικές ουδέτερες χώρες, όπως η Ισπανία, που μπήκε το 1982 στην Βορειοατλαντική Συμμαχία. Συντονίστηκε για πρώτη φορά από την Μυστική Επιτροπή (Clandestine Committee) της Δυτικής Ένωσης και, στην συνέχεια, από το Ανώτατο Αρχηγείο της Συμμαχίας στο Βέλγιο.

Πρωτοσέλιδο της ιταλικής Corriere della Sera για την στημένη "σφαγή της Μπολώνια" στις 2 Αυγούστου 1980

Ανάμεσα στις πολλές προβοκατόρικες «τρομοκρατικές» επιθέσεις, για τις οποίες φαίνεται να ευθύνεται, είναι:

α) Οι κατά συρροήν σκοτωμοί στην επαρχία Μπραμπάν (Brabant) του Βελγίου, μεταξύ 1982 και 1985, με 28 θύματα και πολλούς τραυματίες. Η ταυτότητα και οι κινήσεις των δολοφόνων παραμένουν άγνωστες, παρ’ όλο που σε μια σειρά του BBC του 1992, την «Operation Gladio», αποκαλύφθηκαν οι διασυνδέσεις της με την ακροδεξιά, αντικομμουνιστική οργάνωση WND, που συνεργαζόταν με τις μυστικές υπηρεσίες.

Μερικά σύνεργα που βρέθηκαν από την αστυνομία δείχνουν ότι την συμμορία αποτελούσαν επαγγελματίες του εγκλήματος ανακατεμένοι με ναρκωτικά και κλοπές. Υπάρχουν διάφορες περίπλοκες θεωρίες συνωμοσίας που συνδέουν την δράση τους με πολιτικά σκάνδαλα, υπονοώντας ότι οι σκοτωμοί έγιναν για να συγκαλύψουν μια στοχευμένη δολοφονία.

β) Οι τρομοκρατικές/αποσταθεροποιητικές ενέργειες εναντίον του Ντε Γκωλ και της πολιτικής τουστην Γαλλία την δεκαετία του ’60 από το τοπικό δίκτυο της Gladio με την ονομασία «Ουράνιο Τόξο» (Arc-en-ciel), που διασυνδέετο με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες αντικατασκοπείας και την μυστική εταιρεία Τάγμα του Ναού του Ήλιου (Order of the Solar Temple), δημιουργημένη από πρώην μέλη της A.M.O.R.C.

γ) Τα δίκτυα των πρώην Ναζί στην Γερμανία που, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα, τα οποία αποκαλύφθηκαν στο ιταλικό κοινοβούλιο μετά την ένωση της Γερμανίας, τα δημοσιεύματα στην WashingtonPost (Ιούνιος 2006) και μια έρευνα του Γερμανού συγγραφέα Norbert Juretzko, το 2004, ήταν στην υπηρεσία της CIA και δρούσαν ως «stay-behinders» στήνοντας επιχειρήσεις δολιοφθοράς.

δ) Αρκετά περιστατικά την δεκαετία του ’70 στην Ισπανία συνδέθηκαν εκ των υστέρων με την Gladio. Τον Μάϊο του 1976, ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, εκτελούνται δύο πολιτικοί ακτιβιστές από παραστρατιωτικούς της Gladio με διασυνδέσεις στην Αργεντινή και την αντίστοιχη «Επιχείρηση Κόνδωρ» (Operation Condor, ο βρώμικος πόλεμος της CIA εναντίον της λατινοαμερικανικής αριστεράς).

Το Μακελειό της Ατόσα (Atocha), τον Ιανουάριο του 1977, μια δολοφονική επίθεση με 5 νεκρούς κατά την μεταβατική περίοδο της Ισπανίας στην δημοκρατία μετά τον Φράνκο, σε ένα γραφείο κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Ατόσα στην Μαδρίτη, όπου είχαν συγκεντρωθεί μέλη της Επιτροπής του Συνδικάτου Εργατών (CCOO), ήταν μια ανάλογη προβοκατόρικη επιχείρηση.

ε) Στην Ιταλία, το 1974, το μακελλειό στην Μπρέσια κατά την διάρκεια μιας αντι-φασιστικής διαδήλωσης με 8 νεκρούς και 102 τραυματίες, την ώρα που μια βόμβα στον σιδηροδρομικό συρμό εξπρές Ρώμης-Μονάχου σκότωνε 12 και τραυμάτιζε 48. Επίσης, η απαγωγή και δολοφονία του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού, ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών, Άλντο Μόρο, το 1978 για να εμποδιστεί η είσοδος των κομμουνιστών στην κυβέρνηση. Το ίδιο και η βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Μπολώνια με 85 θύματα. Όλα ήταν «συγκεκαλυμμένες» επιχειρήσεις των δικτύων της Gladio, που είχαν θύλακες και στις οργανώσεις αντάρτικου πόλεων.

στ) Η γερμανική κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι το 1978, η γερμανική μυστική υπηρεσία πυροδότησε μια βόμβα στον εξωτερικό τοίχο μιας φυλακής και τοποθέτησε «εργαλεία απόδρασης» στο κελλί ενός φυλακισμένου, μέλους της Οργάνωσης Μπάαντερ-Μάϊνχοφ/Φράξια Κόκκινος Στρατός, την οποία η μυστική οργάνωση ήθελε να παγιδεύσει με την βομβιστική ενέργεια.

Η Επιχείρηση Gladio, η αποκάλυψη της οποίας είχε συνταράξει την Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν το κωδικό όνομα για τον μυστικό νατοϊκό στρατό των «μετόπισθεν» (stay behinders) στην Ιταλία. Το όνομα τελικά επικράτησε να σημαίνει όλες τις παρόμοιες παραστρατιωτικές ομάδες στις χώρες του ΝΑΤΟ (Gladius είναι ένας τύπος ρωμαϊκού κοντού σπαθιού), οι οποίες τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80 ήταν ανακατεμένες σε δεκάδες προβοκατόρικες επιθέσεις με πολλούς νεκρούς.